yaşam ne kadar değerli değil mi? bir bakıyorsun ki, yaşamın içindesin ama zamanla bu kayboluyor, sen de arayıp duruyorsun.

evet, durup dururken gözlerim ve ruhum geçmişe yöneliyor. unutup yitirdiğim anılar birden canlanıp uykuma saplanıyor. asıl üzücü olan ise benim bunları toparlamakta güçlük çekmem.
toparlayamıyorum.
çünkü artık yaptığım çizimlere, dinlediğim müziklere, dostlarıma, okuduğum kitaplara ve en önemlisi yaşamıma gerektiğinden fazla önemi vermiyorum. bu benim suçum değildir belki. belki böyle olması gerekiyor. ne yazık ki ben bu durumu kabullenemiyorum. yıllar önce böyleydi, bundan sonra yine böyle olacak...