hayatımdaki her şey net. kendi açımdan hayatın şifresini çözmüş gibiyim. ama bu durum insanı bir süreliğine ruhsuzlaştırıyor. ki bu bir süreç. kimyam bunu bir süre anlamlandırmaya çalıştı. sanırım şimdilerde sindirdi ki o ruhsuzluğumdan eser yok. bir de çişim var ama tutuyorum. ulaşınca keyfi kalmıyor asdf.
insanlar ne garip be kardeşim. insan ilişkileri adına gerçekleri dile getirsen tüm oyunu bozmuşsun gibi tepki alıyorsun sessizce. sevgiline ilişkinizin matematiğini açacak olsan bir anda soğuk duş etkisi yaratabiliyor karşındaki insanda bu. insanlar hayatı anlamlandırmaya çalışıyor ama sen onlara bunun mantığını kendi açından açtığın anda ise bütün oyun bozuldu be' gibi bir tepki ile karşılaşıyorsun. insanlar bu tarz şeyleri öğrenmek için çabalasa da hiç bir şeyden habersiz yaşamak onlara mutluluk veriyor. bir nevi hayatları bu şekilde heyecan dolu oluyor.
bir de insanlar hep bir "b" noktası peşinde. aşk da yalan ulan; bu durum aşk için bile geçerli.. ulaşabildiği her şey değersiz insan hayvanına göre. ulaştıktan sonra yine bir "b" noktası belirliyor kendine. bütün bunların ışığında vardığım nokta şu ki kapitalizm doğamızda var. hülasa bir şeyden şikayet edip de onu doğasında barındıran bir canlı olarak insan çok aptal bir varlık.
en iyisi anlatmamak. bildiklerimi anlatmak onlara uygulayacağım manipülasyonlar karşısında onları uyanık yapar. madem insanoğlu semer vurulmayı seviyor pekala. o toz pembe hayatınızda gerçeklerle hazırlıksız ve acı bir biçimde karşılaşmanızı izlemek, kobay farelerinin ne tepki vereceklerini bilmek kadar keyif verici.