Her olayın, her davranışın, her kişinin, her anın ihtimallerini kafamda o kadar yoğun şekilde sıralıyor ve onlarla o kadar zaman kaybediyorum ki çoğu zaman özü hiç yakalayamadan geçip gittiğim bile oluyor.
Bundan sonra mottom hâline getirmeye çalıştığım düşünce "Bir şey tarafımdan görülmediyse ya da duyulmadıysa yoktur, hiç var olmamıştır.". Şimdilik el kadar, gözleri bile açılmadı. Bakalım hasta etmeden büyütüp adını da 'motto can' koyabilecek miyim.