insan canı sıkılan bir canlı olarak.. en başından canı sıkıldığına göre zaten canı olduğu bizim için bir ön kabul oluyor. haliyle ön kabulümüzle oluşturduğumuz önermeler yoluyla ulaştığımız çıkarım hiç olmazsa bir adım öteye gidebiliyor olmalıydı, oysa biz canlı diyerek bir adım bile gidemiyor adeta olduğumuz yerde kazık çakmış gibi duruyoruz. böylesi bir mantık örgüsüne gülerim ben.. ne kadar süslersek süsleyelim cehaleti parlatmaktan öteye geçemeyiz. bunlar hep sıkıntı işte.