Belli ki buraya bakan yok ve hesabım kapanmayacak; o yüzden bari günlük niyetine kullanayım. Ruhumu tek ayakta tutan şeyin bir zamanlar çok sevdiğim, bana asla kötü söz söylemez, kırmaz incitmez zannettiğim, sevgisinin iyileştirici olduğunu zannedip bir kötü laf edince günlerce vicdan azabı çektiğim bir adama hissettiğim öfke olduğunu fark ettim.
Kendisine çok şey borçluyum en çok da kocaman bir teşekkür borçluyum diye düşünüyorum; çünkü kendisi bana koşulsuz şartsız sevginin olmadığını, sevginin kocaman bir yalandan ibaret olduğunu, sevginin iyileştirici gücünün sadece bir masaldan ibaret olduğunu öğretti.
Samimiyetsiz, duygusuz, vefasız, iğrenç bir insanın olduğumu ilan ede ede beni de buna inandırdı. İtiraf kısmı şu ki ben de ona sonsuz katılıyorum.