refik durbaş'ın edebiyatımızda üç güzel insanın anıtını diktiği şiirdir.
anıt
halkın ulusu, rüzgârın kardeşiydi onlar
ateşin övündüğü üç alınteri nebisi
bir şafak vakti zulmün dehlizinde
yiğitlik anıtı süsledi bedenleri
biri engin denizlerle arkadaş
biri inancın cömert efendisi
biri sabrın korkusuz aslanıydı
onurun mescidi şimdi cesetleri
halkın ulusu, rüzgârın kardeşiydi onlar
ölüme taviz vermedi hiç biri