bir çocuğun erkek ebeveyni olmak.
şeklinde tanımlansa da gerçek hiç öyle değil. çocukları cümlelerle tanımlamanın pek mümkün olmadığını düşünüyorum. hele bunlardan biri size "baba" diyorsa, dünya durur, cümleler susar, her şey başka başka akar.
bir oğlum var ve bunu yaşıyorum. dünyanın gerçekten bir sırrı var mı bilmiyorum? bildiğim şu ki, bu sırra birisi erişirse bu kesinlikle bir ebeveyn olacak.
"baba olunca anlarsın" evet baba oldum anladım hayatımın nasıl bizzat baba eliyle sikilip atıldığını... burayı ağlama tahtasına çevirmeden diyebiliyorum ki, yükselme devrim, iki ayağımın üzerinde durunca başladı. ve anladım ki iyi bir baba olmak babanızın size yapmadıklarını yapabilmekle başlıyor.
iyi bir baba olduğumu söylüyorlar. ancak ben yapamadıklarımın acısını yaşayarak ilerliyorum. en önemlisi onun bir aile içinde büyümesini sağlayamadım. boşanmış bir ailenin çocuğu olmaması için mücadele verdim. hayatımın en zor mücadelesiydi ama kaybettim.
belki onun benden çok daha iyi baba olması için benim de eksiklerim olması ve onun kendi yaşamında bu eksiklerinde üstüne koymasıyla mümkün olacak.
oğlum, sen doğdun diye baba olmadım, beş yıldır baba olmak için çabalıyorum. bu bir süreç. baba olabildim mi, senin ulaştığın noktadaki konum bunu belirleyecek. bakalım bekliyorum, umarım başarırsın ve beni iyi bir baba yaparsın.