Üniversiteyi ilk kazandığım seneydi veda vakti gelmiş elimde valizler terminalde otobüsü bekliyoruz.Babam geldi gözleri dolmuş arada yanımızdan ayrılıp bir köşede ağladığını biliyorum.Neyse geldi yanıma otobüse bineceğim sarıldı bana gözyaşlarımı sildi “kızım kendinden başka kimseye güvenme ne olursa olsun baban her zaman yanında sen beni bir kere çağır ben dünyayı yıkar gelirim yanına değmeyecek insanlar için gözyaşlarını dökme sen benim en kıymetlimsin en değerlimsin seni sana emanet ediyorum” her sıkıntıya düştüğümde bu an belirir gözümün önüne derin bir iç çekip gücümü toplarım.