" Acı geçiyor
acı geçyor
acı geçiyor
acı çekmiş olmak geçmiyor"
böyle demişti şair. yaşamın hala bir mücadele olduğu zamanlardan nietzsche " beni öldürmeyen acı, güçlendirir " diyerek sahiplenmişti acıyı. o zaman için yaşamak, yaşlı bir kızılderili kadar berrak olmasa da hayatı yaşayarak tanımakla eşdeğerdi. yaşamak için mücadele etmemiz gerekmeyen, tıbbın, psikolojinin, sermayenin bizi yaşatmak için elinden geleni yaptığı zamanlarda biri başka bir tanım getirdi " insanı öldürmeyen şey, tuhaflaştırır"
acılar sivrilen yanlarımızı ustura darbeleriyle alıveren tutturulamamış giyotinler gibi. daha kor halindeki omurgamıza yediğimiz darbelerle bozulan duruşumuzu, bu acı giyotinleri düzeltmeye çalışıyor. dikenlerimiz dökülüyor, sivriliklerimiz azalıyor. artık kimseye zarar vermez olurken, hiçbir gönüle, ruha, rutine sığamaz şekilde sivriliyoruz kendi göğümüze, sahiplenmelerin çarşafını yırtıveriyoruz. unutmayalım : " Acı geçiyor "