evet yazarlar, dönem dönem yaşamakta olduğum, engelleyemediğim dürtülerle beni kendisine çeken bir durumdur.
şu an memleketim olan şehirden 900 km uzakta, eşimle birlikte yeni bir hayat kurma mücadelesi veriyoruz. bulunduğumuz yer itibariyle dostlarımızın, sevdiklerimizin hepsini geride bırakmak zorunda kaldık.
neden?
ömrümüzün gençlik sayılabilecek kısmını çalışarak tüketip, hayattan keyif almamaya başladığımız yaşlara geldiğimizde rahat edebilmek için.
iş böyle olunca da sürekli bir dürtü, dön geri diyor. ah diyorum, ah şimdi böyle olmasaydı da kıt kanaat bile olsa kendi şehrimde vakit geçirebilseydim diyorum.
olmuyor be sözlük kimi zaman. tamam eşimle arkadaş gibiyiz, çok iyi anlaşıyoruz. ama yine de insan özlüyor geride bıraktıklarını.
(bkz:hayata dair iç burkan detaylar)