90'ların en sağlam soundgarden şarkılarından bir tanesidir. klibi insanı bunalımlardan bunalımlara sokar. ayrıca klibindeki kasaba düzeni, evleri, insanları bana edward scissorhands'i anımsatır. günlerdir evden çıkmayan ve hiç bir şey yapmadan oturan kişi, artık sıkıntıdan ölmek isterken kendisini bağıra bağıra bu şarkıyı söylerken bulabilir.
ama bu kadar basit bi şarkı nasıl oluyor da rock tarihinin en büyük başyapıtlarından biri haline dönüşebiliyor. sanırım bunun sırrı şarkının aşırı derecede kendinden emin ilerlemesi. çok yumuşak başlayıp canavarlaşan gitarlar, davulun tonu, nefis bir solo,cornell'in şarkının sonlarında derinden "black hole sun, won't you come" çığlıkları ve nefis bi final. herşey yerli yerinde ve olması gerektiği kadar bu yüzden de her dinleyişte insanı ters yüz ediyor.