muhteşem bir melih elhan şiiridir;
boşluk
ansızın
nasıl da soyunmuştu
ağaç, coğrafyanı keşfederken
sabırsızca.
cama tutunmaya
çalışıyordu
bir kelebek, dudaklarım
alırken kokusunu
dudaklarının.
sesin,
bir alışkanlıktı çocuk
kulağımda
boşluğu öğrenmem
için, ayak izlerinin
kaybolması gerekiyormuş
odalarda
oysa dönmemek
için gemileri
yaktığım ateşimdin
sen.
melih elhan