cezalandırma dürtüsünü yaratan bizim ürettiğimiz türden bir suç aslında. içimize aşılanan değersizlik duygusu nedeniyle kendimizi suçlu hissedişimiz. ancak ne gerçek suçluluk ne de vicdanımız bizi buna iten. bunların tek kaynağı bizi sözde değersizliğimizin suçlusu olduğumuzu telkin eden insanlıktan çıkış sürecimiz.
benliğimizi saran cezalandırma çağrıları, değersiz kötü hissedişimize kurban arattırıyor. birisini cezalandırdığımızda kendimizi rahatlamış hissediyor bunun nedenleri öğrenmek bile istemiyoruz. böylece kendimizi kurtarmak için sürekli başkalarını suçlu bulup cezalandırmaya çalışıyoruz. değersiz hissettiğimiz sürece ne başkalarını ne de kendimizi sevebiliriz.