gözleri göremeyen bir insan çiçekleri nasıl bu kadar muhteşem anlatabiliyor sorusunu kendime yirmi yıldır sorduğum sorudur. büyük ozan aşık veysel'in çiçekleri hayal gücüyle tekrar yarattığı şiiridir.
bu türkü'nün erdal erzincan yorumunda erdal hoca bağlamayla acımasız fakat bir o kadar nayif şekilde bütün kemiksel uzuvlarınızı kırar kırar ve yine kırar.
lale der ki be hey tanrı!
benim boynum neden eğri
yardan ayrı düştüm gayrı
benden ala çiçek varmı
al baharlı mavi dağlar
yarim gurbet elde ağlar...