Bu vecizenin atfedildiği Bernard de Chartres, antik çağın düşüncelerini tutkuyla savunurken çağdaşlarını, devlerin omuzlarında oturmaları sayesinde kendilerinden öncekilere göre daha uzağı görebilenler olarak tanımlar, Bu vecizenin özellikle orta çağda olmak üzere felsefe tarihinde sık sık kullanılması kaçınılmaz olarak şöyle bir soruyu doğurur: Çağdaşları, eskilerin karşısında tevazu mu gösterir, yoksa tam tersine, kendilerine aktarılan düşünceler karşısında üstünlük mü taslarlar?