Kendi adıma hatırladığım en eski anının nesnesi şeylerdir. Bundan daha eski bir şey hatırlamıyorum varlığım adına. Aynı tiyatro sahnesi gibi, her yer karanlık, aydınlık kısımda dedemin evinin dış kapısı, yol, ileride ağaçlar, dışarıda, olduğu yerde dikilen ve kıpırdamadan ağlayan ben. Amcam silüet olarak beliriyor, yaklaşıyor, ağlama sebebimi anlamaya çalışıyor, pantolonumun fermuarına sıkışan pipiyi kurtarıyor ve beni acımdan azad ediyor. Hafızadaki en eski anı deyince insan daha anlamlı, duygusal bir şey bekliyor çocukluk adına, ne garip.