hasretim sana
tam üç koca kış geçti aradan,
koskocaman üç asır.
önca aydın, muğla, balıkesir.
önce bizim yiyemediğimiz bal gibi üzüm, incir.
önce bizim yemeğimize girmeyen bal gibi zeytinyağı.
sonra gene bir sıra dağ.
sonra konya ovası, adana.
sonra hiçbir vakit gülmemiş olan orta anadolu toprağı.
bilmem, tanır mısın yanında olsam,
taş gibi sertleşti yüzüm,
bıyıklarım uzadı.
hasretim sana.
ılık bir su,
bir demet gül
ve bir lambanın ışığnı arar gibi arıyorum seni.
bazen yüreğim kabarıyor,
sanki yüzünü bir daha hiç görmeyecekmişim.
bir anda dünyadan çekilip,
bir nada yoksun kalmak düşünmekten,
geldiği yollardan insanın
bir daha geçememesi.
elimin hiç dokunamaması eline.
taze yaprak kokusu dolar genzime birdenbire.
bakarım birdenbire karşımda başaklar insan boyu.
ayağımın altında toprak boyanır çağla rengine.
birdenbire çıkıyorum yalnızlıktan,
giriyorum birdenbire beraberliğe.