ı-
bir tezgahtar parçasıyım ben
üç kuruşluk acıya müdahale edemem
kanatlarımda sigara yanıkları
gül diye okşadım onu yıllarca
sen istersen derdim müşterilerime
sen istersen kalbimin hepsi de melek olsun
inanırdım bazen bir kase bal bile umutsuzdur.
gül tutan bir adam aradım yıllarca
rakamlar büyür, şehir küçülürdü.
vazgeçtim, vazgeçtim sonra
beni anneme götürsün bindiğim bütün taksiler.
kalbim neden isli bir şehir?
kalbim! neden ben?
bir tek aşk sözü söylememiş gibiyim.
ıı-
bir tezgahtar parçasıyım ben
kendime alıştım bodrum katlarında
geceleri yokluğum karşıladı beni
kuru yapraklar sererdi merdivenlerine
viks sürdüm burnuma, coca-cola içtim
ağlamaklı oldum kaç kere çilek reçeli yüzünden.
büyülendim sibel can çalınan taksilerden
büyülendiğin şeyler,
büyülenmediğin şeyleri döverdi bilem.
neden sen böyle çocukluk resmiydin kalbim?
kendime alıştım bodrum katlarında
artık bir karanlık bağımlısıyım.
kezzap attı yüzüme sokak lambaları
tenekeden bir aydınlıkla kestim
hayatla ilgili bütün bağlarımı
hazırım ben
bir anne ismine bağlamayı her şeyi:
füsun...
ııı-
acıklı sözler kraliçesiyim ben
yağmur bir daktilo kız kadar hızlı
hızlı daha hızlı
fazla vaktim kalmadı
artık ifadem alınmalı.
asaletim de sizin olsun baylar, rezaletim de!
beni bir sutyen lastiğiyle asın.
inanın kendimin
"yokluğunda çok kitap okudum"
bana birkaç hayati meseleyi ödünç ver kalbim
görüş günlerinde seninle konuşabilmem için.
kalbim neden ben?
sırf sevinsin diye seni bir kere bile
elinden tutup parka götürmedim.
ıv-
melankoli ve kolonya şişesi
kalbim ile izmir aynı şey mi?
boyunlarında simsiyah birer halka
kumruların hepsi de dişi mi?
gugukguk yusufçuk
nerdesin? burdayım.
bekleyin, bekleyin geliyorum!
melankoli ve kolonya şişesi
hayatımın üstünde imkansız kuşlar uçuyor.
v-
kalbimi bıraktım bir yanıbaşımda
kanatlarımda hep böyle yalnız başıma
son şiirimi de kaybettim.
kalbim! neden ben?
son çocukluk resmimi de bir yabancıya gönderdim.