Günümüzde her 10 kişiden 11'inde görülen problem. Herkeste aynı şiddette mi seyrediyor bilmiyorum ama insanın hayatını cehenneme çevirdiği bir gerçek.
Mesela biriyle ilgili olumsuz bir şey duyduğunda pat diye "Saçmalamayın, o yapmaz öyle şeyler. Gözümle görsem yine de başka bir açıklaması vardır." diyebilmek nasıl bir his acaba? O kadar merak ediyorum ve bunun iç huzurunu yaşayan insanları o kadar kıskanıyorum ki. Başlarına bir şey gelirse suçu benim nazarıma atabilirler.
Güvenmiyorum ben abi. Anneme, babama, arkadaşlarıma, patronuma, olmuş ve olacak flörtlerime, en başta da kendime. Kimseye!
Şüpheciliğin çocukluğumdan beri üzerime yapışık duran bir lanet olduğunu hesaba katarsak iç huzuru nedir bilmiyor oluşumu kolaylıkla açıklayabiliriz. Türü ne olursa olsun bir ilişkinin ayakta kalmasını sağlayan en temel etkenin güven olduğu gerçeği boğazıma iyiden iyiye sarılmış durumda. Nefesim kesilmeden de bırakmayacak beni. Bundan adım gibi eminim.