son günlerde benim için bütün iyi ve güzel günlerin artık çok geçmişte kaldığı ve bir daha asla kimseyle yaşanmayacağı hissi her yerimi kaplıyor. zor bir umutsuzluk hali bu. aslında geçmişimden hiç bir hayaleti ne çağırdığım var, ne de gelmesini beklediğim. ama işte gelecek her gün artık bir ziyan hissi insanı canlı canlı yakan, mafh eden bir şey. ve tam bu duyguların dibindeyken iyi bir şeyler olacak sanıyorum, yine olmuyor.
bir gelen olursa, mezarıma gelsin. cenazeme yetişirse tabutumu gıdıklamasın.
güzel bir türkümüzde de dediği gibi;
ağlayarak gelme mezar taşıma, uyanıp da sana sana gülemem gayrı...