Eskiden anlamlı gelirdi bu bana, artık zor geliyor.
Eskiden derdimi anlatana kadar o derdin bana neden dert olduğunu, olayın arka planını, kişileri vs. anlatacak enerjim vardı. Üşenmek nedir bilmiyor, derdim net anlaşılsın diye ne gerekirse yapmaktan gocunmuyordum. Şimdilerdeyse işler değişti. Karşımda beni zaten tanıyan, en az cümleyle kendimi en çok anlatabileceğim insanlar arıyorum. Sıfırdan başlamak külfet geliyor. Hâl böyle olunca da dertli de olsam sırf kimse neyim olduğunu sormasın da anlattırmasın diye şen şakrak görünmekten kasım kasım kasılıyorum.
Elimde olsa kendimi tasarruf modunda kullanacağım hatta, öyle bir bıkmışlık bendeki. Neyse, yaz gelince geçer.