t: güldüren trajikomik olaylardır.
Benden büyük komşu kızının gittiği okula yazılmıştım. İlk gün annem beni ona emanet ederek gitmişti. Sonra beslenme teneffüsü ben annemin hazırladıklarını yemeyip kantine gittim. Babam ilk gün harçlığı vermiş o kadar, harcayacağım tabiki de. Sonra kantinde benimkini görüyorum. Kalabalığı yarıp yanına gidiyorum, arkadaşları falan var. Ben gayet seviyeli sohbet etmeye çalışırken bunun erkek arkadaşlarından biri kafamı falan okşuyor. Ben de o zamanlar herkese büyüdüğümü gösterme çabalarındayım. Kıza "dur ben sana bir tost ısmarlayım" diyorum. Kantincinin küçük penceresinin önündeki dev kalabalığa dalıyorum ama tabi boy kısa herkes ızbandut gibi, küçük sınıflar efendi gibi beslenmeliklerini yiyor. Bir ben varım bücür. Bir türlü herife 2 tost diyemiyorum.
Tam umudumu kesmişken isa peygamber gibi göğe doğru yükseliyorum ve bir anda kantinci ile karşı karşıya geliyorum. Siparişimi verdikten sonra beni yukarı kaldıran fedakar insana bakmak için arkamı dönüyorum bir de görüyorum ki kafamı okşayan meymenetsiz.
Benimki de olaya şahit olmuş tabi, grup olarak gülüyorlar halime.
Sonra oğlum bezirgan dedim kendi kendime, isyan etmenin faydası yok, senin kaderin böyle.
yol belli, ey başını usul usul yürü şimdi. o gün bugün usul usul yürüyorum işte...