hatırladığım en eski kaybolma anısı bir hastane bahçesinde gerçekleşmişti. yanımda kuzenimle ağaçların arasında daire çizip süs havuzunun oraya çıkıp duruyorduk. derken kaybolduk, onun ağlamaları, dikenlerden çizilmiş dizlerimle kendimizi huzurevi bahçesi gibi bir yerde buluverdik. bu sefer de artık oradan çıkamama korkusuna yakalanmıştım çınarlı yolun sonunda amcamı görene dek.