Çok uzun süre sonra, bir romandan bu kadar etkilendim. Vittoria Vetra'dan sonra bir kez daha bir roman kahramanına aşık oldum.
Yael Mallan... İsmi, İbranice'de Dağ Keçisi anlamına geliyormuş, romanda hareketleri, yaptıkları ve istedikleriyle o kadar uyumlu ki!
Son sayfalara dek, onunla oyun oynayan ve onu istedikleri gibi yönlendiren insanlara karşı verdiği savaşı kazandığını sanıyordu Yael, öyle ki, onun en yakınında olup ona yardımcı olmaya çalıştığını düşünen arkadaşı Thomas'ın ona ihanet ettiğini öğrendiğinde bile her şeyin artık geride kaldığını düşünüyordu.
Onunla oynayan insanlar, bir şekilde onu Dünya Ticaret Merkezine getirmişlerdi, hem de en son kata.
Sonrası mı? Bir romanda en etkilendiğim ve en güzel son olabileceğini düşünüyorum. Son dakikalarda başına neyin geleceğini anlamıştı Yael, ve ilk uçağın çarpmasından sonra, yere bağdaş kurmuş ve kırılan camların sesleri arasında ağlamaya başlamıştı.
Kule çökerken, Yael işte o zaman kaybettiğini anladı.
Seni hiçbir zaman unutmayacağım Yael Mallan...