sezai karakoç için şöyledir leyla;
taşların ortasında leylâ'nın gözleri
leylâ köşe köşe göz göz şiirin ortasında
ben leylâ'yı bulduğumdan yahut kaybettiğimden beri
leylâ ya o adamın bardağında ya o dağın ortasında
ben leylâ gibi güneş doğarken uyanamam
şehir gece gündüz benim içime uyur
leylâ'yı götürüp londra'nın ortasında bıraksam
bir bülbül gibi yaşamasını değiştirmez çocuktur
leylâ diyorsam kesik yanaklarıyla leylâ
üç köşeli dünyasıyla
okuyla yayıyla yaylasıyla acımasıyla
leylâ diyorsam şu bizim gerçek leylâ
biz seni işte böyle seviyoruz leylâ
o gitti bize ağlamak kaldı kala kala