Küçükken hep teyzeme, ananeme yazar dururdum büyüdükçe bu durum kayboldu tabi ama içimde hep bir özlem bu duruma. Fakat öyle ha deyince olan bir şey de değil malum. Hatta hala mektuplaștığımı duyan arkadaşlarım "WhatsApp yok muydu ya ehehe" gibi naif yorumlar bile yapıyorlar..
Bir sözlükten mektuplașır gibi yazıștığım biri vardı gerçekten mektup tadındaydı bir mesajı yazmam saatlerimi, düşünmem günlerimi alıyordu sayfalar dolusu yazardık. Bir gün neden mektupla yapmıyoruz ki bunu dedik. Öylece başladı. Ruha ilaç gibi geliyor bunu yapmak. Düşündürüyor, hissettiriyor çünkü biricik bir durum.
Küçükken sobalı evde yaşardık böyle okuldan gelince kenarına kıvrılıp uyumalar mandalina portakal kabuklarını sobanın üzerine koyup odayı mis gibi kokutmalar falan. Aşırı tatlı, sıcak bir his veriyordu. Her işte bildiniz mi onu? Öyle hissettiriyor.
Mektup arkadaşı bulmak ise koca bir şans. Çünkü WhatsApp varken kim uğraşsın mektupla de mi ya...