Beklentiyle ters orantılı olan hadise.
Küçücük şeyler getirebiliyor büyük mutlulukları, ben buna inanıp buna göre yaşıyorum artık hayatımı.
Fırtına önce sessizlik mi acaba bu hallerim dedim hep ama yok değil, her şeye rağmen mutluyum.
Telefonuma gelen “müsaitsen arasana 2 dakika konuşalım” mesajı bile yeterli tüm gece evde zıp zıp gezebilmem için.
Bulunması o kadar da zor değil. Burnunun ucunda ki mutlulukları görmeyi alışkanlık haline getirebilmekte mesele.