Sigara dumanından sararmış duvarların arasında kitaplığıma bakıp rus edebiyatının en nadide eserlerini incelerken eski aşklarımı büyük bir duman bulutu arkasında düşünüyorum.
Hayat bir durak mı yoksa ara sıra istasyonlarında vedalaşmak zorunda kaldığımız insanlarla giden bir tren mi? En yüksek tepeye çıkılamayacağını varsaydığımız bir dağa tırmanırken aralardaki tepede kalıp manzara ile mutlu olan ve orada devam eden insanlar... arkalarındaki tepenin manzarasının daha güzel olduğu fikri yerleşmiyor mu akıllarına? Nasıl ellerindekiyle mutlu olup yukarıyı merak etmeden yaşıyorlar? Mutluluk bence böyle sürekli olan bir şey değil. Mutluluk bir an. Mutluluk bir amaç. O tepeye çıkınca edinilen fakat arkadaki tepeyi fark edince yeni bir hırsa dönüşen olgu.
Sanırım hayatım boyunca hiç mutlu olamayacağım. Belki bir an? Evet. O an mutluyum kesinlikle. Ama o kadar. Her gün aynı manzara ile nasıl mutlu olacağız? Acı da öyle. Her gün aynı şekilde acıtsalar canımızı bir süre sonra acımaz olur sanırım. Eşiği arttırmaları lazım. Eskiden zehirlenmekten korkan insanlar azar azar her gün arttırarak zehir içerlermiş. Bir süre sonra vücut bağışıklılık kazanıyor ve normal bir insanı öldürecek zehir size bir şey yapmıyor. Her şey böyle. İlk gün tatsız gelen çay bir ay sonra normal geliyor. 1 ay sonra Eskisi kadar şeker atınca çok tatlı diyoruz.
Mutluluk anlıktır kesinlikle ve yetinilmez. Yetinen insanlar huzuru bulmuştur diyebiliriz sanırım. Huzur farklı konu. Onu başka yerde incelemeliyiz. Çok daha derin. Var mı yok mu ondan bile emin değilim.