Göbek adım.
Ergenler gibi öfkemle övünüyor falan değilim. Zamanında kurtulmak için çok çabaladım. Hem de çok! Baktım ki olmuyor, ben de öfkeyi de tıpkı neşe, üzüntü gibi insani bir duygu olarak kabullenip çabalamayı bıraktım. İnsanlar öfkeme maruz kalmamak için çabalasınlar bu saatten sonra, bana ne?