nazım'ın da dediği gibi;
''en acayip gücümüzdür,
kahramanlıktır yaşamak,
öleceğimizi bilip,
öleceğimizi mutlak''
sanırım doğada öleceğinin bilincinde yaşayan tek hayvan biz insanlarız. bunun bir çıldırış hali olarak ruhumuzu kaplaması gerekirken buna karşı bir pozitif antikor geliştirmiş gibiyiz.
sanırım bende herkesten biraz daha güçlü çalışıyor bu antikorlar. elbette ki zamansız gitme meraklısı falan değilim. fakat ölümün tatlı bir bilinç kaybından sonra bir daha olmamak olduğunu net bir şekilde biliyorum. her şeyin bir sonu var ve kendimizi de çok abartmaya gerek yok