Kavuşma eylemine dönüşecekse içi yaksa da umutla yoğrulmuş bir ateştir. Yavaş yavaş yakar ta ki o vuslat gelene kadar.
Daha da kötüsü vuslatı olmayan özlemdir ki onun ateşini zamanın rüzgarı harlar, harlandıkça da insanın ruhunun külü bile tutuşur...