bir grup genç erkek ve kadın, almanya'nın o yaygın, miskin yığınlarına karşı akına çıkıp zafer kazanıyordu. yüzyıllar öncesinin kavimler göçündeki sarışın alman boyları gibi ortaya çıkıyorlardı. maceracı, zaferden emin, geleneklerine ve hayatlarına içtenlikle bağlı, eski çürümüş kültürü, gururlu bir tiksintiyle hiçe sayarak. roma imparatorluğu'nun o ince kültürünün, barbar fatihlerde her şeye rağmen uyandırdığı ürkek saygıyı bu romantikler, besbelli hiç duymuyorlardı. zayıf yanlarını iyiden iyiye bildikleri, meziyetlerinden pek etkilenmedikleri öz atalarına karşıydılar. hayranlıkları çok uzak geçmişeydi, boyların o öz halini en saf şekliyle gördüklerini sandıkları zamana.
genç gezgin muzafferlerin güneşli pırıltısı, o küçük korkusuz grubun üzerinde göz kamaştırırcasına ışımaktadır. ama en çok, kavimler göçünün, yurt edineceklerine inandıkları yaban ellerde erkenden eriyip yok olarak savaşlarının meyvesini arkadan gelenlere miras bırakan en parlak, en zeki boylarına benziyorlar. küçümsedikleri zayıf düşmanları karşısındaki kolay zaferler onları tasasız, çocukça bir gevşemeye soktu, kaynayan kanlarını gereksizce, sırf savaşma ve dövüşme tutkusuyla akıttılar, mülklerine sahip çıkmadılar ve çok yaşamadılar. zaferlerinin şen ihtişamı üzerinde gerçi şöhretten yoksun olmasa da öncelikle başarısız o erken sonun gölgesi vardır ve onları trajikleştirir.
wilhelm schlegel in dediği gibi ;
ben bu hayatı
sonsuz bir çabayla
ölümsüzlüğe yükseltmek isterdim.