ruh adam

alanguva
Sembolizmi iliklerimize kadar hissettiren bir eser.

-ben son peygamber muhammed'im! dedi. bu dünyaya getirdiğim edebi şeriata göre selim pusat suçlu ve günahkardır. küçük bir kızı sevmekle zevcesine ızdırap vermiş, meşru yol dururken gayrımeşruuna sapmış ve hepsinden fena olarak da istenmediği halde bir kızın hayalinin ardından koşmuş, geceleyin onun evine girmeye kalkmış, yasak edilen içkiye dadanmıştır. bir kadın ancak sevilir. ona esir olunmaz. bu, putperestliktir ve en büyük günahtır.
ışık adeta gürler gibiydi:
- ne diyeceksin selim pusat?
- ben kimseye kötülük etmedim. kimse hakkında kötü düşünme beslemedim. ümitleri kırılmış bir insan olarak avunmayı içkide ve de bir güzeli düşünmede buldum. içki fena ise üzümü neden yarattın? üzümden içki yapılacağını neden levh-i mahfuz'a yazdın? son peygamberin arkadaşları namaz kılarken ayetleri yanlış okumasaydı içki yasaklanacak mıydı? çöldeki bedevi ile bir kurmay subayın içmesi aynı mıdır? biri sarhoş olunca her türlü herzeyi söyleyebilir. öteki sarhoşluğun son merhalesinde bile temkinli ve iradelidir.

küçük bir kızı sevmek günahsa son peygamber ayşe'yi neden sevdi de aldı? tanrı adaletinin yürüdüğü bu mahkemede böyle haksızlıklar yapılacaksa beni cehennemin en kötü yerine atın. atın ki tek içimde insanlığın erdemine ait son kırıntılarda yok olup gitmesin.


bir kez daha saygıyla yeniden yeniden takdir ederek okuyorum.
bu başlıktaki tüm entryleri gör