insan yalnızlığa yatkın bir canlı değil. sessizlikler geçicidir, kendini tamir etmek ya da kendine yeniden değer vermek amaçlı toparlanma evreleridir çoğunlukla. insan ve yaşam arasındaki sessizlikler bu yüzden her zaman kesintiye uğrar.
güzel olan iki kişi arasındaki sessizliklerdir. iki kişinin birlikte yarattığı, birlikte var ettiği. çiftleşme gibidir aynı, biri diğerinin döl yatağına bırakır kavgaların, açıklamaların, tartışmaların tohumlarını.
bazen bunlar konuşurken oluyor, konuşuyorsunuz ama aynı zamanda sessizsiniz de. bekleneni kimse söylemiyor, bazen de görüneni. kapısı ayrılığa çıkıyor bazen bunun, birisi çok uzun süre susarsa diğeri de susuyor.
bazen bunlar bakışırken oluyor, seslerle, kelimelerle. yükselen bir gerilim boğazımızın ucuna kadar geliyor. kavga ediyor sarılıyor küçük küçük şeylerden birbirine uzanma bahaneleri çıkarıyoruz. sonra da şiddetli bir sevişmeye tutuluyoruz. ruhumuzdaki o sıkıntı, o dolmuşluk gözleri kapalı bedeni ve ruhu soyunuk bir yağmaya dönüşüyor. her anlamda yağma.
bu yüzden bence, iki kişi arasında olanı makbuldür.