insan kirlenir, şiir susar. anlamsızlaşır güç gösterileri, başkasına cazip kılan şekillerin içini doldurma hevesleri susar. yüzüne tutulan ve tutulacak bütün ışıklardan kaçma dürtüleri, bütün apoletleri sökülmüş bir ruh, çırılçıplak. yutkunmaların geçmişte bir zaman, başka türlü hissettiğin anlardan bir başka seni çekip alıp, seni ona inandırmaya çalışırken tokat gibi çarpan hatıraların yine de yüzüne bakıp çaresizlik ile susamışlık arasında bırakan bir anlamı var. ışığı sönüyor yine her şeyin, gün kararıyor. acizliğim, yakıyor içimi.