Özgür gibi hissedersin. belki de o küçücük başın içerisindeki beynin, daha o yaşlarda adını hiç duymadığı bir hormonu, serotonini salgılıyor olur. Çünkü o an için dört duvarın içerisinde bilmem kaç kişiyle bulunman gerekirken sen, içerisinde ders işlenen sınflarda yankılanan öğretmenlerin sesleri dışında başka sesin olmadığı koridorlarda yürürsün. Tebeşiri alır, sınıfa doğru yürürsün. Tam kapıyı açacakken içeriden arkadaşlarının kahkaha sesleri gelir. Kaçırmış olursun, sen de orada o gülen kişilerle gülebilecekken bir tebeşir uğruna elin kapının kolunda öylece kalırsın. Hayat işte.