duygusal boyutu ile bakılınca, gönül rahatlığıyla ben de olmayan duygudur diyebilirim. çünkü "hayatta kimse vazgeçilmez değildir" düşüncesi, zihnimin bir yerine, mıhla çakılmış gibi yer edinmiş durumda ve bu "kimse" sözcüğüne kendimi de dahil ediyorum pek tabii ki. ayrıca terk edilenin bilmesi gereken öncelikli şey, artık tercih nedeni olmaktan çıkıldığı gerçeğidir. bu gerçek ile yüzleşmekten kaçınmak ise özgüven eksikliğinin en belirgin özelliğidir. özgüven eksikliği yaşıyorsa bir insan, önce kendi içindeki bu soruna odaklanmalı, başkalarının tercihlerine değil.
öte yandan, terk edilme olayına materyalist açıdan yaklaşılıyor ise bence çok daha anlamlı duruyor. nitekim maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisinde, insanın fizyolojik ve güvenlik ihtiyaçları önceliklidir.