umut bir zehir, her yudumda hayallerin sarhoşluğuna iten ve ardından realitenin acı tokadını yüzden esirgemeyen.
''tanrı öldü'' diye yaklaşan nietzsche'nin bakışı umudu öldürdü, insanların çoğunun haberi yok. kurtuluşun esintisi ile uçarken umutsuzluğun sarsıntısı ile titremek mi dersiniz tüm mesele ? nerede bir yaprağın savruluşunda ki hayran olunası güzide denge ?