İnsanın içinde değişen mevsimlerdir yaşlandıran ruhu, ruhumuzun gördüğü baharlar kadardır çiçek açmalarımız, meyve vermelerimiz. Ve ruhumuzun gördüğü kışlar kadardır üşümelerimiz. Evsizliğimiz, yalnızlığımızdan anlaşılmamışlığımızdan sarılamamışlığımızdandır. Ve üşümelerimiz de hep bundandır. Evimiz bildiğimizin içinden kovulursak, evimiz bildiğimizi “ o” yapan her şey çatırdar ve yıkılırsa başlar evsizliğimiz. Rüzgarların uğultusu bize seslerin hayaletlerini taşır. Silüetler, gökyüzünde ve denizin yüzünde çizer o hiç unutmadığımız tebessümleri, bakışları, dudak kıvrımlarını, saçların akışını, bize yaklaşan adımlarını hatırlarız ve bizi koyup giderken ardında sürüklediği her şeyin sesini. Çöken karanlık sessizliği.