zengin itiraf

sevdiğim bir insanı kaybettim, birbirimize çok yakınken kendi isteğimle yaptım. bağlanamıyorum. bağlanmak, birine bağımlı olmak onsuz yapamamak istemiyorum. hayatım boyunca bireysel oldum. arada o kadar yoruyor ki bu beni. başlangıçta seviyordum, platonik takılıyordum da diyebilirim aslında sonra olaylar silsilesi ve birden kendimi iltifat alırken bulmuştum, az buz değil iki yıl birbirimiz için saçma bir statüde konuştuk. bazen birlikte sabahladık, bazen korku filmlerine birlikte güldük. sorgulayıcı insanlardık ikimiz de ve eğlendiğimiz kadar felsefi tartışma da yapıyorduk. birbirimizi tamamlıyorduk, o benim ne diyeceğimi biliyordu ben onun ne diyeceğini hep biliyordum. çok saçmaladık, eğlendik, korktuk, kural çiğnedik ama bir yerde yeter dedim. daha fazlasını istemiyordum ki sanırım geçen haftaya denk geliyor bu. çıkma teklifi etmemişti, tabuları yıkıp ben de etmemiştim. hiçbir zaman olduğumuzdan da fazlasını istemedik, ne olduğumuzu ikimiz de bilmiyorduk gerçi. yakında onun bu bilinmezliği bozacağını hissettim, bozmasını istemiyordum çünkü sarpa saracaktı. ben de ufak bir mesajla her şeyimizi sildiğimi söyledim ufak bir onay mesajı da o gönderdi. sonrasında bir şey hissetmedim hala da bir pişmanlığım yok. insan dediğimiz sadece kolonileşmiş hayvan topluluğu, hiçbir artımı yok ve bundan bin yıl sonra tamamiyle kaybolmuşken yaşadıklarımız bilinmeyecek. kendinizi bir şeye bağlamayın, bağlarsanız sadece vakit kaybedersiniz. gezin, öğrenin ve asla pişman olmayın.