Abi benim bi şekilde içimi dökmem lazım ya. Sikerim böyle hayatın ızdırabını. Düzenli olarak hergün babamın ölümünü rüyamda görüyorum. Bazen unutuyorum gördüğüm rüyayı fakat gün içinde birdenbire lönk diye hatırlıyorum. Etrafımda insan varsa kaçacak delik arıyorum. Çevremdeki herkesi de kendimden uzaklaştırdım. En yakınlarımda dahil, kopamadıklarımdan bile. Bütün gün evdeyim. Tv falan da izlemiyorum. Rüya görmemek için de uyumayı çok tercih etmiyorum. Durmadan kuruyorum, durmadan. Saat gibi kuruyorum. Her ambulans sesinde trafiğin anasını sikerek panikliyorum. Her baba görünce ağlamaklı oluyorum. Doktorları ve fox'u izleyerek daha da ağlıyorum. Anasını sikeyim gitmiyor düşünceler kafamdan. Olasılıkları düşünmek ve onlar olsaydı nolurduları da kafamdan atamıyorum. Bu saçma düşüncelerden nasıl kurtulacağımı da bilmiyorum. Harbiden artık atlamak istiyom ya.