kendi ışıltısını unutmaz insan
bütün ışıkların söndüğü gecede
kendimle aydınlatmaya mecbur kaldığım
hep başka filtrelerden görmüşken dünyayı
kendime deniz feneri olduğum
kalabalıklarda
şehir ışıklarında kaybolan bir yıldız gibi
uzaklaşmamışken kendimden
henüz hayallerimi severken
delirmenin kıyılarında dolaşmıştı da
bütün varlığım bir kağıttan gemi
dizelerden halatlar hikayelerden yelkenlerle
kendi yalnızlığının denizinde
bir kıyı aramıştım
ve seni bulmuştum gözlerim görmezken
kalbimin elleriyle
bizi bir başkası yapan o korku
insansızlık çıplaklığı korkusu
onlar dediğin hep başkalarını giyinmiştir de
bizi yıldırmaya uğraşır durur
oysa beni giyin istemiştim
bilirim üşürsün de söylemezsin
bilirim dünya bir soğuk cehennemdir
şimdi ben kendi dünyama dolunay
sen yıldızından kopmuş bir kor
ben gözlerinde kainatı gördüm
sen bende karanlığı görme.