rüyalarındaki mor gölgeler,
denedi göz kapaklarıma dokunmayı..
olmadı bir perde,
tavanı delip yıldızları sayan gözlerimde..
dört duvar bir kelepçe,
geçmişten şimdiye uzanan hislerimde..
unutmak ne mümkün!
kucaklamaya alıştım ıstırabı..
kaderin üzerine örtülen bir yorganın altında,
umutlarını yakan kız çocuğuyum..
kırık kalbim ki çok yorgun,
sınırların dikenleri tellerine çarpıp kanar..
hayallerim o kadar kısa ki,
parmak uçlarımda çizerim resimleri..
beyaz bir tuval içinde,
ne varlık ne de yokluk söz sahibi iken,
beyaz giysiler içinde,
bakışlarımızla anlatalım göklerin kuşağını..
rengarenk boyanmış bedenlerimizde,
tek kelime etmeden saflığı kovalayalım..
gerçekliğin katı halinde,
izin ver, olmayana beraber uzanalım..