"Durup dururken gelen ağlama isteği"
Aslında hiç de öyle bir şey yok. Sade kendimizi kandırıyoruz. İnsan öylesine kolay görmezden gelebiliyor ki gezerken zihninin sığ sularında, en derinlerinden gelen çığlıkları duyamıyor çoğu zaman.
Yalnız "sevmek" adı altında kurulurken sömürge imparatorlukları alevler içinde yanmış kömür koru yüreklere, hiç farkına varmadığı yalanlar insanın, gerçekliğin üstüne çiçekli battaniyeler sermekte.
İnanıp inanmamak dahi benim elimde derken kaybettiklerinin bilincinde olmayan insan,
Artık göz göre göre bile değil, oldu bittiyle geçirmekte ömrünü.