Belki de bazı geceler aynı şeyleri hissettik. belki de yüreğin tuttu ritmini hiç umulmadık saatlerde yalnız gecelerin.
Belki de öyle mutlusun ki, bir gece yarısı neşeyle koşabiliyorsun boş sokaklarda, hiç düşünmeden gündüzleri.
Düşünmeden konuşuyor, utanmadan gülüyor ve hiç sıkılmadan dans ediyorsun bazen.
Ayna sana bir başka, sen ona bambaşka, ben sana bin bir türlü hasretle...
Bakmak ne ki zaten?
dar bir sokağın bitişinde, sadece ikimiz varken, bir küçük şiir okuyup bakabilseydim gözlerine güzel olabilirdi belki de vedalar.
Ama ben sana hiç şiir okumadım.
Kalabalık, gürültülü ve manzarasız olmasaydı en son oturduğumuz bank, sevebilirdim elvedaları.
Ama ben hiç güle güle demedim sana.
Yapamıyorum, biliyorsun. Sadece, öyle işte...
Nedensiz sevmelere daha yeni alışmışken senin sebepli gülmelerin beni neden bu kadar üzüyor, bilmiyorum.
Acı ne garip?