Bazı anlarda o kadar çok sıkılıyorum ki üstüme yorganı çekip bulunduğum yere öylece uzanmak istiyorum. Bu his bazen yaşadığım şehrin meydanında yakalıyor beni, bazen bir iş sahibi olabilmek adına gittiğim dershanenin sınıfında ya da bindiğim şehiriçi minibüslerinde. Bazı minibüslerin tabanı halı kaplı oluyor, bu yüzden de olabilir oradaki uzanma isteğim ama her neyse. Bunun konumuzla pek ilgilisi yok. Öyle uzanmak istiyorum, karşımdaki veya çevremdeki insanlara bir şey demeden. Sıkıntılardan kendi kendime boğmama ramak kala bir anda uzanmak... Uçaklarda düşüş anı aşağı sallanan oksijen maskesi gibi bir durum bu galiba. Bir boka yarayacağı yok da sakinleşmek için bir çaba.