Resmen öz kızım gibi gördüğüm; çok sevdiğim, sahiplendiğim, sürekli kucağımda ninnilerle uyutma isteğime karşı koyamadığım mei'm sağ arka bacağını kırmış henüz anlayamadığımız bir sebepten. O suratındaki acıyı, göz çevresindeki gözyaşlarıyla ıslanmış tüylerini, yardım bekler bakışlarını, bana muhtaçlığının o bir avuç bedenine yansımasını gözümün önünden silemiyorum bir türlü. Onun o minicik haliyle acı çekiyor olduğunu düşününce benim acımadık yerim kalmıyor. Nasıl, ne ara böyle bir bağ kurdum onunla bilemiyorum ama sanırım annelik içgüdülerimin ilk kurbanıyım. Son derece keyifli başlayan ve devam eden günüm bitti gitti, kalmadı. Günümün berbat olmasına sokayım! Lütfen o iyi olsun, başka da bir şey istemiyorum.