demin yaptığımdır. telefonum aylardır kapalı. bana ulaşamıyordu haliyle.
Azrail sen misin? deyip ağlamaya başladı. ben çoktan unutmuştur diye düşünürken sesimi duyduğu an ağladı. şaşkınım cidden.
öyle sorumsuzum ki aramaya vakit bulamıyorum diyerek kendimi kandırıyorum günlerdir. öyle sorumsuzum ki sevgiliyi aramaya 2 ay boyunca üşenmek. öyle hayattan düşmüşlük, soğumuşluk ve sevgiye inancını yitirmişlik ki aramaya sormaya bile gerek duymamak.
ama sevinmesi içimi ısıttı. güzel sevgiymiş kafası şimdi geldi. ve ben iyi hissediyorum. bak bu güzel bir şey. ama kendini sevgiye bırakamamak insanı yoruyor. hep bir ikilemde kalıyorsun. sen çoktan sevginin içi boş olduğuna inanmışken o yolunu gözlüyor (ne kadar doğruysa artık)
aramıza mesafeleri soktuğum için, senden 500 kilometre uzağa gittiğim için üzgünüm. ama eğer istiyorsak sorunsuzca mutlu olmayı buna değer, uzaklara gitmeye değer. 3 aylık mesafe beni unutmana yetmediyse ne mutlu bize. hayırlısı be güzelim.
ve buradan göz doktorlarının amk. göz damlası verip gönderdiler lan!
diyeceklerim bu kadar.