Hayatımın en zor ama aynı zamanda en güzel günleriydi. Ve hatta hayatımda gerçekten sevildiğimi anladığım nadir zamanları barındırır askerlik.
Döneli çok olmadı ama ben her gece yatmadan önce Cudi ve gabar dağlarını görmek istiyorum. Öyle alıştım ki oralara.
Hâlâ birileri bana komutanım desin istiyorum. Hâlâ birilerine komutanım demek istiyorum. Normalde rüzgarından yanına yaklaşamadığım insanın hastayken gelip ateşimi ölçmesini istiyorum.
Veda konuşmamı yaparken bütün bölüğün sağ ol diye adeta gökyüzünü inletmesi hayatımda unutamayacağım şeylerin başında gelir.
İster antimilitarist olun, ister başka nane; bizler burada rahat olalım diye, orada her an kelle koltuk durumunda olan insanlar var. Ve bir yıl bile olsa onlardan biri olduğum için kendimle gurur duyuyorum.
He bana öğrettiği de şudur; kafasının üstünden mermi geçmemiş, gece zifiri karanlıkta ben ölürsem acaba sevdiklerim ne yapar diye düşünmemiş, kemik iliği donduran soğuklarda kilometrelerce yürümemiş kimsenin vatan sevgisine inanmıyorum artık.