Neredeyse bir hafta sonra babamı kaybedişimin birinci ayı olacak. Düşüncelerine önem verdiğim birisi laf arasında şunları dillendirdi: "babamı kaybettiğim ilk zamanlar ağlamaktan kendimi ve onunla olan anılarımı göremeyecek haldeydim. Boşuna kendimi telaşlandırıyordum. Bi zaman sonra kendimi daha büyük bi sorunla telaşlandırıp kızacaktım. Sesini unuttuğunda bunu sende yaşayacaksın."
Sakin sakin dinledim, ölçtüm tarttım... daha sesini ya da minicik birşeyini unutacak halde değilim fakat şimdiden kendime kızmaya başladım. Ya unutursam? O zaman ikiye mi katlanacak bu depresif haller. Aslında bunu düşünüp gelecek planı kasarken bile insanoğlu bencilliğini koşturuyoruz.
Gidenin değil de geride kalanın hesapları.
Ama gene de ben dayanamam ya.